A Panegyric Upon Abraham

By faith Abraham received the promise that in his seed all races of the world would be blessed. Time passed, the possibility was there, Abraham believed; time passed, it became unreasonable, Abraham believed. There was in the world one who had an expectation, time passed, the evening drew nigh, he was not paltry enough to have forgotten his expectation, therefore he too shall not be forgotten. Then he sorrowed, and sorrow did not deceive him as life had done, it did for him all it could, in the sweetness of sorrow he possessed his delusive expectation. It is human to sorrow, human to sorrow with them that sorrow, but it is greater to believe, more blessed to contemplate the believer.
******************
Z wiarą przyjął Abraham obietnicę, że w pokoleniu jego błogosławione będą wszystkie narody ziemi. Czas mijał, mijały możliwości, ale Abraham wierzył. Czas mijał, nie można było go odwrócić, Abraham wierzył. Był sam na świecie, ale miał swoje Oczekiwanie. Czas mijał i już się miało ku wieczorowi, ale on nie był na tyle nędzny, aby zapomnieć o swym oczekiwaniu, i dlatego nie powinien być zapomniany. Smucił się i smutek go nie oszukał, jak oszukało życie; smutek zrobił dla niego wszystko, co mógł, i w słodyczy smutku Abraham zachował obietnicę pełną rozczarowań. Ludzką jest rzeczą smutek, ludzką jest rzeczą smucić się z tymi, którzy się smucą, ale większą rzeczą jest wierzyć, bardziej błogo oglądać wierzącego.




Søren Kierkegaard/Fear and Trembling - Bojazn i drzenie